Ακούς;...

(φωτογραφία: deviantart)








Όταν οι ποιητές στριμώχτηκαν
στην άκρη του κόσμου -
να δουλεύουν καλύτερα
το μελάνι τ' ουρανού -
μπόρεσα να κρατήσω το διάβολο
απ' την άκρη του μυαλού του
Τον κρέμασα σημαία
στο δείχτη μου
κι άρχισα να κατεβαίνω
στην καρδιά της φωτιάς -
εκεί
που το φεγγάρι μονολογεί
με το υπόλοιπο του χρόνου μου
Ρήμαξα το μετέωρό μου βήμα
με το μετέωρο της ύπαρξής μου
πάνω στο γαλάζιο σου βλέμμα ουρανέ
και
τίναξα την ανάσα μου
απ' τη σκόνη
των δρόμων που σεργιάνισε
η φαντασία μου
Φίλησα
τις σπασμένες φωνές των διαβατάρικων -
ασπασμός τελευταίος -
κάτι να πάρω
απ' τη μυρωδιά της ζωής ακόμη
και βάφτισα το βλέμμα μου γεράκι
με τ' ακριβό νερό των πηγών σου
Γεράκι πηγαίνω τώρα
πιο πάνω
κι όλο και πιο κάτω γι' αυτό
εκεί
που σπάνε τα κύματα
και τα κρανία ζητούν κορμί
να δέσουν με το ποίημα
Όμως
η ζωή κυκλοφορεί
στα σκοτεινά υπόγεια
με τα μονωμένα ντουβάρια
- να μη ξεφύγει το δάκρυ
και με δεις πάλι μικρό
...Κι ας μου ΄ταξες βροχές
ν' αστράφτει ο ουρανός
μέσα στη νύχτα

γι' αυτό αφιερωμένο

(φωτογραφία: deviantart)








Κάπου άφησες την καρδιά σου -
σ' ένα γέρικο πάγκο
δίχως ελπίδα
ή
σ' ένα κατάστρωμα
δίχως καημό

Κι εγώ
άργησα να δω
ή
άργησα γενικώς
κι άφησα να σεργιανώ
με μια σανίδα θάνατο
ένα χαμένο χαμόγελο
σ' ένα πλοίο υποθετικό

Πού είναι η καρίνα-;-
Πού σταμάτησαν οι χτύποι-;-
Πώς στίφτηκε έτσι η ζωή-;-
Πού πηγαίνω-;-
Ονειρεύτηκα μόνο
ότι είχα φιλί
κι εσύ
τύφλωνες το δειλινό -
σκιά σε σανίδια
νυχτερινού καταστρώματος
και πες μου
πώς με άδειασες
από αφιερώσεις-;-

λύσε με!

(φωτογραφία: deviantart)




Λύσε μου
τους κάβους όλους
και άδραξέ με

Στο γαλανό σου
πεπρωμένο
περπάτησέ με

Να χαράξουν
τ' αλμυρά νερά σου
το γερό σκαρί μου

Να τρίξουν
τα κατάρτια μου
όλες τις νύχτες

Τώρα
που θάμπωσαν
τα ταξίδια
κι οι οδοιπόροι
παραβάτες ονομάστηκαν
εμένα
άσε με
να γίνω
ο οδοιπόρος

Αφού πάντα
αντίθετα περπάταγα
στων άστρων την πορεία
λύσε μου τα φιλιά

τρέλας φωτιά

Καίω συρμούς στα αετώματα του κόσμου Φωτοβολώ διεκδικώντας ένα σύννεφο -αναμονής εκτάσεις Πυρπολώ με δαυλό αναμμένο -βρόχινη φωτιά Αδειάζω και επιστρατεύω φλόγες κοσμικές και δρασκελώ περβόλια κι αντιδράσεις τρόμου Βάζω φωτιά στις αυλές σου όλες διασχίζω βουνά και φαράγγια άγρια στο πιο άγριο φτάνω Σου καρφώνω πυρσό αναμμένο με τρέλας δίνη από δίψα χάους και λέξεις ανείπωτες Κεντώ αιμάτινα άνθη καρδιάς λιονταριού Γεννώ σφαδάζοντας δειλινά κι ανατολές Κι οι χούφτες σου αρπάζουν φωτιά καθώς καταρράχτης χύνομαι στους γκρεμούς σου Πες μου -!- ακόμη φοβάσαι τα βράδια μου-;-

η ωδή του Προμηθέα

  Καρφωμένος μ' ανατολή σ' ατίθασους ανέμους - δεν πέφτω κι ας βαραίνουν τα λάφυρα - απολυτρώνομαι με νύχτες δεσμεύομαι ξημέρωμα ξεσπώ με πόνο στον πόνο σφραγίζοντας με πυρωμένο βλέμμα σου το στήθος μου Έσυρα φωτιές απ' τα μαλλιά μάγεψα θάλασσες κι αν κάηκα πότισα στάχτες τους δρόμους να νυχτωθείς για ν' αστράψεις φεγγάρι μου Κι αν ξαφνιάζεσαι και τρέμεις είναι που δε βίωσες την έκρηξη του εγώ πάντα εδώ Και τώρα κοίτα κουρνιαχτός δίχως τα καλοκαίρια μου Πίστεψέ με έχω υποτάξει τους χειμώνες με τη φωτιά του πάθους μου Μη λησμονάς το ρολόι των ανέμων με λεπτοδείχτες ανυπόταχτους Μη μιλάς χλιμιντρίζω εγώ στα σκαλοπάτια σου που κατέχτησα τη μιλιά σου Μην κλαις λυσσομανάω εγώ απ' το πάθος της πυροβασίας Μέσα στο κλάμμα τριγμοί κι αποκάλυψη εαυτού Μην ακούς πως πέφτουν τ' αστέρια Άκου τον ήχο του έρωτα Κοχλάζει το πείσμα σε οπτικό πεδίο παρούσης οργής Άδικη αποκάλυψη και τα γεγονότα προϊδεάζουν για πυροβασία μου Κατάθεση πνοής πυρογενούς στα βήματά σου να ωριμάσουν επιτέλους οι ρίμες της φωτιάς

στην πανσέληνο που όλοι μ' αρνήθηκαν

Διάλυση
νου
σε
χρώματα
που
εκχυλίζονται
κάτω
απ'
το
πέλμα
της
νύχτας
σ'
έναν
πυρήνα
καρδιάς
που
εκδιώχθηκε
όταν
οι
σειρήνες
κατασπάραξαν
το
τραγούδι
μου
και
λιθοβόλησαν
τον
άνεμο
τ'
ουρανού
μου
Ένα
ωραίο
νεκρό
παράστημα
παράσημο
ήττας
ακόμη
στολίζει
το
στοιχειωμένο
κελί
μου

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

μέρες καλού καιρού
στεγανού
από αμφισβητήσεις
υποκλίσεις
και παρερμηνεύματα

μια τέτοια μέρα
θα διαλέξω
ν' ανταποκριθώ
στις αισθήσεις σου

να λύσω
τις παραισθήσεις σου
να κυλίσω
δάκρυ
στο βλαστό σου

να σου ομολογήσω..."σ' αγαπώ"
εδώ