Έλα κι απόψε!...
Μακριά,
μακριά πολύ οι αναμνήσεις
Τόσο κοντά
που άργησαν
Τόσο κοντά,
εξ’ επαφής.
Απόψε, λαχτάρησα τον έρωτα
Δίπλα,
δίπλα μου
Στο πλάι δηλαδή.
Στην ευθεία της καρδιάς,
κι απέναντι,
κάπου στο βάθος,
εσύ!
Τόσο εσύ
που έγειρες
Τόσο εγώ
που ράγισα
Έλα γι’ απόψε!..

Α.Ν. 30/08/2008, άργησες…


Κοίτα τα μυστήρια,
με κοσμούν
Ανίατα με χαράσσουν.
Το πρόσωπό μου στη φύση,
η οργή της αθεράπευτης επιβολής
Η ροή μου στις λεωφόρους,
οι συνθέσεις γραμμάτων.
Γέρμα νοημάτων,
με ολίγη μελαγχολία,
όση πρέπει, για διατήρηση
των χρωμάτων
μέσα στο βλέμμα σου
ενώ, καρφώνεται η επιθυμία
να καθαρίσω απ’ τη σκουριά
τις φωνητικές μου χορδές και,
με ιστούς ατσάλινους
ν’ μ’ αντικαταστήσω.
Εκεί π’ αγγίζει το ποτάμι τη θάλασσα
ριζώνω το ιστίο μου.
Σε περιμένω!

Α.Ν. 31/08/2008, περιμένοντας…




Ο θάνατος, είπα,
μυρίζει βροχή
κι έντομα επίμονα -
αναμεταδότες αισθήσεων
Κάπου στο χρόνο,
μέσα σε πτυχές υφασμάτινες,
στο εξοστρακισμένο παράλληλό του,
τα έντομα ποιούν το αιώνιο
με ρακί και μέλι
κι η βροχή θα ρέει
στο παράθυρό μου
για να παραμορφώνει
το πρόσωπο που θλιμμένα κόλλησε
στο παγωμένο γυαλί.

Α.Ν. 31/08/2008, νοσταλγία…