Ο ένας παρακείμενος
που αποκαθηλώνει τις
αισθήσεις μας
και τα κατοπτρικά τα είδωλα /
// Πώς μ' ένα φύσημα -
η σκόνη της κενότητας ; ) (.. (!)
Ο τόσο άδειος κρανίου ο τόπος..
και οι πεσμένες αυλαίες της όρασης..-
ανούσιες οπές,
δίχως το όραμα
οι αφές των αγαλμάτων.
Ο μόνος παρακείμενος που
κραυγάζει την Ποίηση,
ως ανεξάντλητη ροή υδάτων,
μυθικής πηγής
του άσπιλου όρους των πάντων,
με τη γνώση της ελιάς
στην παράφραση του χρόνου,
με τον κατακερματισμό της μεγίστης σκηνής
/ που ο Ποιών εμποτίζει τον οίστρο του -
αίμα και πυρ και λόγχη.
Στον πλαγιανό τον ήχο,
γοερά καρφιά οδηγούν
στη μεγίστη των μυήσεων -
ακριβή μου κατάδυση
στην καρδιά των φλεγόμενων νερών./ :
Τετέλεσθαι._
