Ένα βράδυ...

Να μαζεύεσαι τα βράδια νωρίς Τρομάζουν οι σκιές τα βήματα των σκιών, οι ανάσες τους πίσω σου. Να μαζεύεσαι Βιάζουν ακόμη και τα βλέμματα Αδειάζουν κι οι λέξεις, οι λέξεις τους και ντρέπεσαι Να φτάνεις με χίλια – Μη φτάνεις με χίλια – Να σου τραβούν το χαλί και.. μετέωρη Να κάτσεις! Τι στέκεσαι έτσι; Η καρέκλα δοσμένη Στον αέρα να κρέμεσαι Να καμώνεσαι πως κάθεσαι συμμαζεμένα, με τακτ. Να κοιτάς χαμηλά. Μην κοιτάς χαμηλά. Θα πέσεις Μην πέσεις – έχει λάσπες Και βρέχει Μη βραχείς και σε πουν… και βρεγμένη με λάσπες Να γελάς Μη γελάς. Με μέτρο! Ο νόμος του μέτρου. Να είσαι μέτρια Λίγο πιο πίσω Ποτέ στα ίσα Ποτέ πιο μπροστά Δεν είσαι ο διάδοχος. Για γραμμάτιο μοιάζεις. Θήλυ, μάλλον, ανεπιθύμητον. Να σε παίρνουν τα αίματα Είσαι βρώμικη. Να είσαι καθαρή. Μην παίζεις πια. Σε πήραν τα αίματα. Μη σε δουν που σε πήραν τα αίματα. Βάλε κραγιόν. Να τονίζεις τα χείλη. Μην κλαις. Να δείχνεις χαρούμενη. Είσαι κομμένη. Βάλε ρουζ. Δεν πρέπει να δείχνεις κομμένη. Να είσαι αγία. Δεν είσαι κι αγία. Δεν είσαι πόρνη. Να παριστάνεις την πόρνη και, να θέλεις χέρι – εσύ και το κρέας. Ένα βράδυ κατάφερε να του ξεφύγει. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε. Βρέθηκε πεσμένη μπρούμυτα το πρωί ξυλιασμένη έξω απ’ το φαρμακείο της περιοχής που δεν διανυκτέρευε Ακίνητη και άδεια, μ’ ένα πανί στο στόμα / ακόμη και νεκρή να μη ζητά / Μετρήθηκαν οι μώλωπες, οι μαχαιριές, απ’ τα σπλάχνα δεν έλειπε κάτι, απ’ την καρδιά μόνο, έλειπε το ρολόι κι ο μετρονόμος Δίχως ρολόι και μετρονόμο ξεπερνιέται ο φόβος. Δίχως φόβο μπορεί να ζει, ταυτόχρονα, παντού. Στις ειδήσεις είπαν πολλά που αρνήθηκα να συγκρατήσω / αφού, έλειπε η αιτία – το σάπιο σύστημα, τα δόντια της εξουσίας, κι οι πουλημένοι θεσμοί /. Με καθήλωσε μόνο μια φωτογραφία – Εκείνος που ήταν ο άντρας, κι οι άντρες δεν κλαίνε, κι εκείνη, η …. “πυρ, γυνή και, θάλασσα” π’ άξαφνα της ́σπάσαν τα νερά, και γέννησε μιαν ανελέητη βροχή._ Ευαγγελία Πατεράκη ευχαριστώ το Fractal για τη δημοσίευση https://www.fractalart.gr/ena-vrady/

στη μύηση των υδάτων

Ο ένας παρακείμενος που αποκαθηλώνει τις αισθήσεις μας και τα κατοπτρικά τα είδωλα / // Πώς μ' ένα φύσημα - η σκόνη της κενότητας ; ) (.. (!) Ο τόσο άδειος κρανίου ο τόπος.. και οι πεσμένες αυλαίες της όρασης..- ανούσιες οπές, δίχως το όραμα οι αφές των αγαλμάτων. Ο μόνος παρακείμενος που κραυγάζει την Ποίηση, ως ανεξάντλητη ροή υδάτων, μυθικής πηγής του άσπιλου όρους των πάντων, με τη γνώση της ελιάς στην παράφραση του χρόνου, με τον κατακερματισμό της μεγίστης σκηνής / που ο Ποιών εμποτίζει τον οίστρο του - αίμα και πυρ και λόγχη. Στον πλαγιανό τον ήχο, γοερά καρφιά οδηγούν στη μεγίστη των μυήσεων - ακριβή μου κατάδυση στην καρδιά των φλεγόμενων νερών./ : Τετέλεσθαι._