ταχύτητα φωτός

Αγαπώ τα τρένα,
/ δεν ήξερα πώς να σου πω για το ταξίδι,

 στο περιέγραψα κύμα, μέσα στο βλέμμα σου φιλί

το κορμί του φιλιού στο θολό της βιάσης,

στην ταχύτητα που φωτογραφίζει στο σπαθί το ιπποτικό

τον πυρωμένο δρόμο,

μ’ αλλοπαρμένα χιόνια να κατρακυλούν στον ίσκιο μου,

στα βράδια τα χωμάτινα,

στις πέτρες της συλλογής μου, σαν τον γενναίο άνεμο

στη δίνη της ομίχλης, που παραδίνεται σε πέντε

που τρέχει πέντε, να σμίξει τα δάχτυλα

που βυθίζονται στο μαύρο

μαύρο μια μέρα, μια νύχτα φωνή

η φωνή μου ρωγμή στο φλας του νόστου

επιστροφή στο πόμολο

στον τσίγκο βροχή

δαρμένο στερέωμα το μούτρο κολλημένο στο τζάμι

το βαγόνι καλπάζει, το παράθυρο κλειστό –

κλείστρο ανοιχτό στον ορίζοντα τον τρελό

τρέχουν οι ορίζοντες, κι άχνη σιωπή

Ιερός μονόλογος σε ώρα κραυγής

Πώς τα σινιάλα, οι φάροι, η Ψυχή..

Πώς η βροντή δαγκώνεται στα σπλάχνα της -;-

Κατρακυλούσα πάντα να φτάνω τη σωστή

και το λάθος εκπυρσοκροτεί στην υποτείνουσά μου –

αγέρωχος θάνατος είναι ο Έρωτας

ταξίδι βαγόνι κι οι ράγες καρφί

δεν έχει σύνορο το μάτι

εκτοπισμός της θνητής ιαχής

κι όλα τα άλφα φουγάρα

στον κρεμασμένο ουρανό

στο γλυπτό φεγγάρι

στο άτρωτο και
«μίλα!!!» μια φάρσα τα φώτα της ομίχλης

σκίζεται στ’ αποκορύφωμα της πνοής._/

πορεία φωνές

άκουσα τόσες διαδρομές

που χάθηκα στις σιωπές των φωνών τους

μόνο σαν τρένο πέρασα, σα σκαλοπάτι τρένου,

σα θύμησή του σε άγρυπνους σταθμούς -

λίγο πριν το σύνορο,

όταν σαρώνεται το σύνορο με χιονοθύελλα,

πάντα βοράς, που τρελαίνεται το μάτι στην ανάβαση,

που λυγάει και το ίχνος, μια κουκίδα, μόριο δακρύου,

που μόνο βουβό λαχάνιασμα σε πόρτα κλειστή,

να ψάχνω δίχως δάχτυλα την υφή του παλμού της,

το χρώμα της, όταν ανοίγει το άπειρό της,

όταν κλείνει, το χρώμα της ποιο -;-

να ψάχνω το κώμα της, όταν

δεν την χτυπάει κανένας

με μάσκα οξυγόνου η κλειδαριά της

να της κρατάω το χέρι μέχρι το τέλος

γονατισμένος, κρατώντας την ανάσα μου,

να μην προκύψει ξαφνικό.

στην ταφή πάλι ακούω διαδρομές. μέχρι το τέλος διαδρομές.

και οι νεκροί να διαδηλώνουν πάνω απ' τον τάφο μου.

και να παγώνω ψάχνοντας κι άλλο μια κουκίδα επιγραφή.

πορεία φωνές σε σιωπές μαρμάρινες

με χρώμα άχρωμο

και μόνη γνώση ιερογλυφικά καμώματα της θάλασσας, 
που συντρίβει τη θάλασσα -

όμοιος ομοίω -

κι ακούω διαδρομές - πάντα βοράς ο ερωτικός
σε πόρτα κλειστή._

μια σκιά

δεν είμαι οι σημαίες, ούτε "οι Γάλλοι", ούτε ο Λευκός Πύργος για να φωταγωγηθώ, ούτε η Ακρόπολη, ούτε κάποιος δημόσιος σημαίνον χώρος, για να δηλώνω τη φιλευσπλαχνία μου απαστράπτον.

δεν είμαι ο μασώνος, για να εκφράζω τη φιλανθρωπία μου μοιράζοντας τάληρα στις θρησκευτικές εορτές ή όποτε χρειάζεται να εκφραστώ.

δεν είμαι καν οι κάδοι σκουπιδιών, για να ταϊσω με τα σάπια μου τους πεινασμένους μας.

ούτε εφφέ είμαι να τυλιχτώ χρώματα ή ποιήματα δανεικά, πλασματικών ζωών, να μην κρυώνω.

ένας ασήμαντος περαστικός - μια σκιά, μάλλον γυμνή, που της έλαχε να είμαι με δίχως ζε σουί. και θέλω να κάψω τα κίτρινα φώτα._

από χρόνια πενθώ

Ναι, δεν πενθώ τώρα εγώ! Από χρόνια πενθώ, με την κατρακύλα των μυαλών μας! Με το στοχοποιημένο μυαλό μας! Με την άδεια ψυχή μας! Με το φασισμό μας, κι ας το παίζουμε δημοκράτες κι αγκαλίτσες.

Λαπάδες ήμασταν και είμαστε! Άθλιοι σκλάβοι του συστήματος που μας παραμύθιασε ότι είμαστε κάποιοι - με αμάξι, με σπίτι, με φράγκα, που τώρα μας παίρνουν πίσω, πετώντας μας στο δρόμο. Σε μια κοινωνία ρατσιστική, γυαλισμένη με φανφάρες και "αγιοσύνη". Σε μια κοινωνία υποταγμένη σε τιμωρούς θεούς, σε κοινοβουλευτικά συστήματα, σε προεδρευομένες "δημοκρατίες", σε παιδεία μπάχαλο - του κώλου, να έχουμε να λέμε. Σε μια τεχνολογία ενάντια στη φύση. Ενάντια στη Φύση μας. Δουλεύουμε μαλακισμένα στα εργοστάσια, στις εταιρείες που στήνουν ξώβεργες ενάντια στη Φύση μας! Και πληρωνόμαστε συμμετέχοντας στη δολοφονία μας, και τρώμε τα σκατά μας - που σκατολόγοι προμηθευτές μας ποτίζουν. Σκατολόγοι προμηθευτές διεστραμμένων ηγετών, που ψηφίζουμε. Εμείς, που δεν πιστέψαμε σε ΄μας! Εμείς, που πήγαμε με το ζόρι τα παιδιά μας στα σχολειά της κοινωνικοποίησης σκλάβων, και δεν αντισταθήκαμε! Εμείς, που τεμαχίζουμε τα παιδιά μας, βορά της εξουσίας! Εμείς, οι άθλιοι! Τα νούμερα! Το τίποτα! Εμείς, που αδειάσαμε τη Γνώση μας, για να γεμίζουμε με βοθρολύματα! Εμείς, που πολεμήσαμε κάτω από σημαίες, με ύμνους πατριωτικούς, για να γεμίσουν κι άλλο οι αχόρταγες κοιλιές των δολοφόνων εξουσιαστών! Εμείς, που καμαρώνουμε τα αγόρια μας φαντάρους, για τα στρατά - κρέας στα νύχια του συστήματος, που φιλοδωρεί τη βλακεία μας, να μας ρίχνει στάχτες στα μάτια, να κοιμώμαστε νηστικοί κι άλλο. Εμείς, που καμαρώνουμε τα κορίτσια μας, κουκλάρες και γκόμενες, τσαχπίνες στα κάθε λογής παζάρια - που δε χαμπαριάζουμε για παζάρια και λέμε μόδα της μοδός ή νοικοκυρές στο σπίτι τους. Στον τάφο - σπίτι τους, που γκαβοί είμαστε και δε βλέπουμε.

ΔΕΝ ΠΕΝΘΩ ΑΠΟΨΕ! Μ' ΑΚΟΥΣ; ΠΕΝΘΩ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΨΩ ΝΑ ΠΕΝΘΩ! Αγωνίζομαι για Ζωή! Έχουμε πόλεμο! Πολεμάω τον πόλεμό τους!

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ αποικίας Ελλάς

ΕΙΔΗΣΗ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΥΣΑ: ξαφνιασμένοι οι βουλευτάδες της Νέας Τρομοκρατίας για το ξύλο που έφαγαν από τα τρομοκρατικά χαϊδεμένα τους.

ΕΙΔΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ: ο πρωθυπουργός της αποικίας Ελλάδα δεν ξέρει που να πάει διακοπές το καλοκαίρι: Λέσβο ή Μυτιλήνη;

ΕΙΔΗΣΗ ΤΡΙΤΗ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΩΤΩΝ: η Μαργαρίτα Παπανδρέου στα εκατό χρόνια της είπε να σβήσει τη μοναξιά της και να συγγράψει βιβλίο. ο Πάγκαλος έφαγε τον άμπακο σε αυγά μαζί της στην παρουσίαση του τόμου - ευελπιστώ στον επόμενο τόμο να φάνε τα σκατά τους -.

ΑΝΤΙΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ:

ΠΡΩΤΗ: Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΕΚΚΡΕΜΕΙ ΑΣΥΣΤΟΛΑ μέσα στη "δημοκρατία" της αποικίας.
οι νεκροί απ' τα χέρια των νεοναζιστών πονάνε στους τάφους τους και οι "δημοκράτες" κυβερνήτες μας καλά τους κρατούν τις θέσεις τους στη βουλή των αχρείων.

ΔΕΥΤΕΡΗ: ο πρωθυπουργός της αποικίας που λέγεται Ελλάδα θα πάει και στα δυο νησιά διακοπές: Λέσβο και Μυτιλήνη, για να δει αν κουνιώνται οι βάρκες, αφού ο φράχτης στα μυαλά των σκλάβων και τα κάγκελα παντού επικρατούν των καταιγίδων.

ΤΡΙΤΗ: η Χρυσηίδα Δημουλίδου ζήλεψε μετά την παρουσίαση του βιβλίου της Μαργαρίτας Παπανδρέου στον Ιανό, και σήμερα εκδίδει τόμο χιλίων σελίδων για της μπει στο μάτι.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΓΕΝΙΚΩΣ:
1, η κυρία Δημουλά, που είχε διαμαρτυρηθεί για τον κώλο της που δεν έβρισκε παγκάκι να καθίσει στην πλατεία Κυψέλης, δεν ακούστηκε να διαμαρτύρεται για την κατάντια της χώρας της που έγινε αποικία. ούτε η ποιητική της ευαισθησία, της έφτασε να διαμαρτυρηθεί για τους αυτοκτονημένους συμπολίτες της.
2, περιμένω να ακούσω κάποιον βραβευμένο Έλλην ποιητή να πυροβολήσει το αίσχος που βιώνουν οι αναγνώστες τους, γιατί αυτοί του διαδικτύου (εκτός ελαχίστων στα πέντε μου) γυρεύουν γκόμενες και γκόμενους ή στήνουν πανηγύρια ή ψυχολογικές υποστηρίξεις, ως και αστρολογικές προβλέψεις ακόμη, επί τοις χρήμασι πάντα, και δεν έχουν χρόνους. άδικα περιμένω, ε;
3, το άι στο σιχτίρι γράφεται με γιώτα ή με έψιλον γιώτα;

πάμε για "γαλάζιες ερωμένες":

αμαρτίες

Κύματα ασφαλίτες καρφώνουν το ιστίο μου στη μπλε πουτάνα της άβυσσος, φωτιά να μην έχει η θωριά μου και ξεβρακώνονται οι ομίχλες τους.

Τα κρατητήριά τους, σφαγεία υδάτινα στο μακιγιαρισμένο κλάμα κρανίου δουλικών φερέφωνων της εξουσίας.

Στις ρωγμές των βράχων, στ' ατσάλινα δίχτυα μασκαρεμένων κρατικών ψαράδων - φάλαγγες και σκισμένα τα πέλματα μπλαβιασμένων ονείρων.

Βαρέθηκαν οι φιλοσοφίες. Τα σοφά κόκαλα διαλύονται στους ανέμους, κι οι ρήσεις μόνο φουμπού γεμίζουν τις ώρες ανίας των οικιακών λειψάνων.

Τα λόγια μπούχτισαν την ασέλγειά τους και δικάζουν με ειρωνεία και σιωπή.

Στερέψαμε στα κόμματα και στις τελείες, κι οι υποδιαστολές βγάζουν γλώσσα στα πληκτρολόγια, που η κατσαρόλα βράζει βαμμένα νύχια και δόντια τσίγκινα.

*κι οι φίλοι, αφού ξεφούσκωσαν, περιτονίτιδα έγιναν στην κοιλιά του inbox. η γάγγραινα προχωρεί και νυστέρι, έχει κανείς;;;*